FEBREIRO....MES DE ROSALÍA DE CASTRO

O mes de febreiro, adicámosllo especialmente á nosa poetisa máis universal:

Rosalía de Castro

Imos empezar por recordar a súa BIOGRAFÍA:

Xa vimos que un dos seus libros principais é:

CANTARES GALLEGOS

Pois....aquí vos deixamos as poesías deste fermoso libro

( pincha no número)

E agora uns LIM cos que aprendemos unha chea de cousas:

Para os máis pequech@s....

 ROSALÍA DE CASTRO

PARECE UNHA ROSA

                                                         Para os máis maiores...

                                                                                                                       ROSALÍA DE CASTRO

     Agora oiremos algúns poemas musicados:

"Negra Sombra"

Cando penso que te fuches,  negra sombra que me asombras,  ó pé dos meus cabezales  tornas facéndome mofa.  Cando maxino que es ida,  no mesmo sol te me amostras,  i eres a estrela que brila,  i eres o vento que zoa.  Si cantan, es ti que cantas,  si choran, es ti que choras,  i es o marmurio do río  i es a noite i es a aurora.  En todo estás e ti es todo,  pra min i en min mesma moras,  nin me abandonarás nunca,  sombra que sempre me asombras.

VOZ e GUITARRA: Najla Shami

GUITARRA e ARRANXOS: Pedro Pascual

VIOLA e ARRANXOS PARA VIOLA DA GAMBA: Xurxo Varela

"Campanas de Bastabales"

Campanas de Bastabales, 
cando vos oio tocar, 
mórrome de soidades. 

Cando vos oio tocar, 
campaniñas, campaniñas, 
sin querer torno a chorar. 

Cando de lonxe vos oio, 
penso que por min chamades 
e das entrañas me doio. 

Dóiome de dór ferida, 
que antes tiña vida enteira 
e hoxe teño media vida. 

Só media me deixaron 
os que de aló me trouxeron, 
os que de aló me roubaron. 

Non me roubaron, traidores, 
¡ai!, uns amores toliños, 
¡ai!, uns toliños amores. 

Que os amores xa fuxiron, 
as soidades viñeron... 
De pena me consumiron. 

Campanas de Bastabales, 
cando vos oio tocar, 
mórrome de soidades.

CORAL CASABLANCA -VIGO

"Airiños, airiños aires"
Alumnado do IES de BARXAS

"Xan"

Quempallou

Xan vai coller leña ó monte
Xan vai a compoñer cestos
Xan vai a poda-las viñas
Xan vai apaña-lo esterco

E fai o leito i-o caldo...
Xan en fin é un Xan completo
Deses que a cada muller
Lle conviña un polo menos

Pero cando un busca un Xan
Case sempre atopa un Pedro...

Pepa, afortunada Pepa,
Muller do Xan que sabemos,
Mentres seu home traballa
Ela lava os pés no rego;

Cátalle as pulgas ó gato,
Peitea os longos cabelos,


Bótalles millo ás galiñas,
Marmura co irmán do crego

Pero cando un busca un Xan
Case sempre atopa un Pedro...


E cando Xan pola noite
Chega cansado e famento,
Ela xa o espera entre as mantas
e ó velo entrar dille quedo:

-Por Dios non barulles moito
que me estou mesmo morrendo
-Pois qué tes ña mulleriña?
-Que hei de ter? deita eses nenos,

Que esta madre roe en min
Cal roe un can nun codelo
I-ó cabo ha de dar comigo
Nos terrós do cimiterio

Pero cando un busca un Xan
Case sempre atopa un Pedro...

-Pois veña Pepa toma un trago
De resolio que aquí teño
E durme ña mulleriña
Mentres os meniños deito.

De bágoas se enchen os ollos
De Xan ó ver tale feitos 
Mais non temás que, entre mil,
N’hai máis que un anxo entre os demos,

N’hai máis que un atormentado
Entre mil que dan tormentos!!
Porque cando un busca un Xan 
Case sempre atopa un Pedro

Porque cando un busca un Xan 
Case sempre atopa un Pedro.

                            "Rosalía pequeniña"

                                                                          Uxía

"Vamos bebendo"

Teño tres pitas brancas 
e un galo negro, 
que han de poñer bos ovos, 
andando o tempo. 
I hei de vendelos caros 
polo Xaneiro, 
i hei de xunta-los cartos 
para un mantelo, 
i heino de levar posto 
no casamento, 
i hei... 

Teño tres pitas brancas 

e un galo negro, 
que han de poñer bos ovos, 
andando o tempo. 
I hei de vendelos caros 
polo Xaneiro, 
i hei de xunta-los cartos 

para un mantelo, 
i heino de levar posto 
no casamento, 
i hei... 
Pois mira, Marica, 
vai por un neto, 
que antramentas non quitas 
eses cerellos, 
i as pitas van medrando 
co galo negro, 
para poñe-los ovos, 
e todo aquelo 
do Xaneiro, dos cartos, 
i o casamento, 
miña prenda da ialma, 
¡vamos bebendo! 
Miña prenda da ialma, 
¡vamos bebendo! 
Miña prenda da ialma, 
¡vamos bebendo!

                            "Un repoludo gaiteiro"
                                             Amancio Prada

            "Alborada"  
                Lucía Pérez&Rosa Cedrón

          

Vaite,noite va fuxindo
vente aurora vente abrindo,
co teu rostro que sonrindo
¡a sombra espanta!.

¡Canta paxariño,canta
de polinya en ponla,
que o sol se levanta
polo monte verde,polo monte
alegrando as herbas
alegrando as fontes!

¡Canta paxariño alegre,canta!
¡Canta porque o millo medre canta!
¡Canta porque a luz te escoite
canta!Canta que fuxéu anoite.

Noite escura logo ven e moito dura
co seu manto de tristura,
con meigallos e temores,agoreira de dolores,
agarimo de pesares, cubridora en todo mal.¡Sal!

Que a auriña co ceu colora
cuns arbores que namora,
cun sembrante de ouro e prata
teñidiño de escarlata.

Cuns vestidos de diamante
que lle borda o sol amante
entre as ondas de cristal.

¡Sal! señora en todo mal,
que o sol xa brilla
nas cunchiñas do areal que a luz do día
viste a terra de alegría,que o sol,
derrete con amor a escarcha fría.

                        "Non che teño medo Moucho!"
                                                                                                 Alumnado do IES de BARXAS